Συχνά συναντάμε στα ιατρεία. ασθενείς με πολύ κακή στοματική υγιεινή που θεωρούν πως φροντίζουν τη στοματική τους κοιλότητα, αφού χρησιμοποιούν καθημερινά στοματικό διάλυμα. Θα πρέπει λοιπόν να διευκρινίσουμε πως κανένα στοματόπλυμα δεν προσφέρει επαρκή προστασία αν δεν έχει προηγηθεί μηχανικός καθαρισμός των δοντιών (με την οδοντόβουρτσα).

Τα στόματοπλύματα μπορούν να ταξινομηθούν στις εξής κατηγορίες:
Διαλύματα έκπλυσης πριν το βούρτσισμα και διαλύματα έκπλυσης μετάτο βούρτσισμα. Τα πρώτα έχουν βασικό συστατικό το ακετυλοπυριδιούχο χλώριο (ΑΠΧ). Το συστατικό αυτό καταπολεμά τα σRΑΜ + βακτήρια της οδοντικής πλάκας μειώνοντας το σχηματισμό της, χωρίς όμως να επαρκούν.
Τα δεύτερα, δηλαδή αυτά που χρησιμοποιούνται μετά το βούρτσισμα στηρίζονται: α) σε βασικά έλαια ή β) σε χλωρεξιδίνη.Όπως και τα προηγούμενα έτσι και αυτά τα διαλύματα εμποδίζουν τη συσσώρευσή της οδοντικής πλάκας καθώς και τα δύο έχουν αντιβακτηριδιακές ιδιότητες. Τα διαλύματα χλωρεξιδίνης επιπλέον μειώνουν την ήδη υπάρχουσα οδοντική πλάκα και προτιμούνται σε περιοδοντοπαθητικούς ασθενείς στη φάση διατήρησης του θεραπευτικού αποτελέσματος. Δυστυχώς όμως σε μακροχρόνια χρήση χρωματίζουν (κιτρινίζουν) τις οδοντικές επιφάνειες, γι αυτό η χρήση τους πρέπει να γίνεται με σύνεση και μόνο με καθοδήγηση του οδοντιάτρου τόσο για το είδος του διαλύματος όσο και για την περιεκτικότητα αυτού σε χλωρεξιδίνη (0.1% ή 0,2%), ανάλογα με την περίπτωση. Επίσης η χλωρεξιδίνη προκαλεί αλλοίωση της γεύσης για αρκετή ώρα μετά τη χρήση της και έτσι ο οδοντίατρος θα πρέπει να ενημέρωση τον ασθενή.

Ο μηχανικός καθαρισμός των δοντιών (βούρτσισμα) είναι ο πρώτος και ο σημαντικότερος παράγοντας στοματικής υγιεινής. Τα στοματοπλύματα δίνουν την αίσθηση της καθαριότητας και περιορίζουν την κακοσμία, αλλά σε μακροχρόνια χρήση αλλάζουν τη χλωρίδα του στόματος και η χρήση τους θα πρέπει να είναι ελεγχόμενη και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.