Με τον όρο «εγκεφαλική παράλυση», χαρακτηρίζουμε ένα σύνολο πολλαπλών καταστάσεων που προκαλούνται από μια μη προϊούσα βλάβη του ανώριμου εγκεφάλου, η οποία συμβαίνει κατά την προγεωητική ή μεταγεωητική περίοδο, ή ακόμα και κατά τη διάρκεια του τοκετού.

Παιδιά που πάσχουν από εγκεφαλική παράλυση, παρουσιάζουν, τόσο ιατρικής φύσης προβλήματα (επιληψία, οπτικοακουστικές δυσλειτουργίες, προβλήματα λόγου και σίτισης) όσο και οδοντιατρικής φύσης προβλήματα (τερηδόνες, νόσοι περιοδοντϊου, βρουξισμό, δυσλειτουργία σύγκλεισης, υποπλασϊα αδαμαντίνης, υπεράριθμα δόντια, δυσλειτουργίες κροταφογναθικής άρθρωσης, χαμηλή στοματική υγιεινή).

Σκοπός της εργασίας αυτής είναι:
Να ενημερώσει το γενικό οδοντίατρο τόσο για τα ιατρικής όσο και οδοντιατρικής φύσης ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτών των ασθενών, ώστε να μπορεί να επιλέξει το κατάλληλο σχέδιο Θεραπείας, τα κατάλληλα μέσα και τεχνικές ελέγχου της συμπεριφοράς των παιδιών με εγκεφαλική παράλυση στοχεύοντας στην παροχή υψηλού επιπέδου περίθαλψης και διασφαλϊζοντας την καλή γενική τους υγεία.
Να δώσει ένα πλήρες προληπτικό πρόγραμμα στοματικής αγωγής στους γονείς, ώστε να διαφυλαχθεί ακέραια η στοματική υγεία του παιδιού αλλά και να αποφευχθούν τυχόν προβλήματα στο μέλλον.

ΜΕΘΟΔΟΙ: Αφού εξασφαλιστεί η ασφαλής τοποθέτηση και σταθεροποίηση και του παιδιού στην έδρα, χρησιμοποιούνται τεχνικές με πάγο, οδοντόβουρτσα ή απτικά ερεθίσματα με γάζες, με στόχο τον έλεγχο του στόματος, ενώ για την ασφαλή συνεδρία, παρουσιάζονται τεχνικές ελέγχου γνάθου — κεφαλής (από εμπρός και προς το πλάι).
Επιπλέον ανάλογα με το αν ο ασθενής είναι σπαστικού τύπου με ή χωρίς πνευματική καθυστέρηση, εξατομικεύεται ένα προληπτικό πρόγραμμα στοματικής υγιεινής όπου γίνεται επίδειξη (στον ίδιο και στους γονείς του) βουρτσίσματος, χρήσης νήματος, τροποποιείται η λαβή της οδοντόβουρτσας, γίνονται επικαλύψεις, χορηγείται φθόριο σε τροχίσκους ή με τοπικές εφαρμογές. Τέλος, γίνεται μια διαιτολογική ενημέρωση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η οδοντιατρική αντιμετώπιση ασθενών με εγκεφαλική παράλυση, χρειάζεται αναμφισβήτητα πλήρη γνώση της κατάστασης του ασθενούς, συνεργασία και ενημέρωση με το γιατρό που παρακολουθεί το περιστατικό, καθώς και συνεχή επαφή με το στενό οικογενειακό του περιβάλλον.

Θα πρέπει να γίνονται σωστοί χειρισμοί, να χρησιμοποιούνται όλες οι απαραίτητες τεχνικές και όλα τα μέσα που αναφέρονται. Επίσης οι συνεδρίες θα πρέπει να είναι σύντομες και ανώδυνες, ώστε να διασφαλίζεται ένα κλίμα ασφάλειας και εμπιστοσύνης μεταξύ οδοντιάτρου και ασθενή.